മല്ലൂസ് സ്റ്റോറീസിലേക്ക് സ്വാഗതം രചന മഴമുകിൽ. എൻറെ അച്ചായാ.. ഞാൻ പറഞ്ഞത് സത്യമാണ് ഞാൻ കണ്ടതാ അപ്പച്ചൻ രാത്രി റീത്ത ചേച്ചിയുടെ മുറിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി വരുന്നത്. എൻറെ ക്ലാരെ… നീ ആരെക്കുറിച്ചാണ് എന്താണ് പറയുന്നത് എന്ന് ഓർമ്മയുണ്ടോ.. അലക്സ് അവളോട് കയർത്തു. അച്ചായനെ വിഷമിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി പറഞ്ഞതല്ല ഞാൻ കണ്ട കാര്യം പറഞ്ഞു എന്നെ ഉള്ളൂ. അലക്സ് ആലോചനയുടെ കട്ടിലിൽ ഇരുന്നു. അച്ചായൻ എന്തുവാ ഈ ആലോചിച്ചു കൂട്ടുന്നേ ..ക്ലാര അലക്സിന്റെ തോളിൽ ചാഞ്ഞുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു. എനിക്ക് 10 വയസ്സും ആനിമോൾക്ക് അഞ്ച് വയസ്സും ഉള്ളപ്പോഴാണ് അമ്മച്ചി മരിച്ചത്. അവിടെ ഇങ്ങോട്ടു ഞങ്ങളെ നോക്കി വളർത്തിയത് അപ്പച്ചൻ ആയിരുന്നു. എല്ലാവരും നിർബന്ധിച്ചു അപ്പച്ചനെ ഒരു വിവാഹത്തിന്.
പക്ഷേ അപ്പച്ചൻ സമ്മതിച്ചില്ല അമ്മച്ചിയുടെ സ്ഥാനത്ത് മറ്റൊരാളെ കാണാൻ കഴിയില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു. അങ്ങനെയുള്ള അപ്പച്ചൻ ഇപ്പോൾ റീത്ത ചേച്ചിയുടെ മുറിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിവരുന്നത് കണ്ടെന്നു പറഞ്ഞാൽ എനിക്ക് എന്തോ …നീ ഇതിനുമുൻപ് ഇങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും കണ്ടിട്ടുണ്ടോ കൊച്ചേ. ഇല്ല അച്ചായാ ഞാൻ ആദ്യമായിട്ടാണ് കാണുന്നത്. ഇതിനു മുൻപ് ഒന്നും ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. അച്ചായൻ അത് വിട്ടേക്ക് എന്നിട്ട് കിടക്കാൻ നോക്ക് നേരം ഇപ്പോഴേ ഒരുപാട് ആയി. ക്ലാര ലൈറ്റ് ഓഫ് ചെയ്ത് അലക്സിയുടെയും നെഞ്ചിൽ മുഖം ചേർത്തു കിടന്നു. അനക്സ് അവളെ ഒന്നും കൂടെ ചേർത്ത് അവളുടെ നെറ്റിയിൽ ചുംബിച്ചു.
ക്ലാരെ എടി ..അപ്പച്ചൻ ഇപ്പോൾ ശരിക്കും ഒറ്റപ്പെട്ടുപോയി അല്ലേടി… ക്ലാര മുഖമുയർത്തി അലക്സിനെ നോക്കി. ഞങ്ങളെ വളർത്തി വലുതാക്കാനും ഞങ്ങൾക്കുവേണ്ടി പണിയെടുത്ത് ഈ കാണുന്ന സ്വത്തും സമ്പാദ്യവും ഒക്കെ ഉണ്ടാക്കുന്ന തിരക്കിൽ അപ്പച്ചൻ ജീവിക്കുവാൻ മറന്നു പോയി. നല്ല പ്രായത്തിൽ ഭാര്യ നഷ്ടപ്പെട്ട അപ്പന് നല്ലൊരു കുടുംബജീവിതം കിട്ടുമായിരുന്നു പക്ഷേ അപ്പച്ചൻ അതൊക്കെ വേണ്ടെന്ന് വെച്ചു. ഇപ്പോൾ പാവം ഈ വയസ്സുകാലത്ത് ആരും കൂട്ടില്ലാതെ ഒറ്റപ്പെട്ട് പോയി അല്ലേ അപ്പച്ചൻ .. വാർദ്ധക്യം നമ്മളെ പിടിമുറുക്കുമ്പോൾ നമ്മൾ ശരിക്കും ഒറ്റപ്പെട്ടതുപോലെയാകും. ആരോടെങ്കിലും മിണ്ടാനും പറയാനും നമ്മളെ ആരെങ്കിലും കേൾക്കാനും നമ്മൾക്ക് കോതിക്കും. അങ്ങനെ ആരോടെങ്കിലും ഒക്കെ ഒന്ന് സംസാരിച്ചാൽ നമ്മൾ അനുഭവിക്കുന്ന സന്തോഷം പകരം വയ്ക്കുവാൻ വേറെ ഒന്നുമില്ല.